هفته ی پیوند اولیا و مربیان را بهانه کردیم تا مطالب آموزنده ای را در باره ی محیط خانوادگی مناسب و نقش آن در تربیت فرزندانمان ارائه دهیم. امید است مورد قبول واقع گردد. 

هیچ کودکی یک ” جزیره “  نیست و فارغ از محیط زندگی نمی کند. کودکان حالت واقعی خود را در ارتباط با اجتماع و اشخاص می یابند. روح آنها خدشه پذیر است و خوبی و بدی، آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. نوزاد انسان حداقل تا چند سال نیاز به مراقبت و نگهداری مداوم دارد تا بتواند به استقلال نسبی برسد.خرد و عقل تکاملی انسان به دوران وابستگی طولانی تری برای تطبیق با هر نوع محیط و شرایط نیاز دارد.کودک انسان می تواند از تجارب بزرگتر ها استفاده کند و از آنها کمک می گیرد تا تحت شرایط و مقتضیات متفاوتی رشد و پرورش یابد.کودکان در سنین قبل از دبستان می آموزند که چگونه و با استفاده از چه راه حل های معقولی زد و خورد بین خود و دوستش را پایان بخشد.کودک  دبستانی زمانی که در انجام تکالیف مدرسه سر در گم است ، با راهنمایی والدین کارهایش را سرو سامان بخشیده و یک به یک انجام می دهد.والدین ، زمانی که معتمد فرزند خود باشند، به او کمک می کنند تا تجسسی گذرا را تجربه نماید و پس از رشد مناسب  به عنوان فردی بالغ ، مسیر زندگی اش را مشخّص نماید.از سوی دیگر ، کودکان بزرگ تر ها را زیر نظر دارند به سخنان آنها گوش فراداده سعی می کنند آنها را درک نمایند و به آنها پاسخ دهند و از همین طریق ناخود آگاه مطالبی را فرا می گیرند.در مدرسه، تدریس به طریق مشخصی انجام می شود و کودک آگاهانه آن را فرا می گیرد.امّا در خانه صرفا” به دلیل همزیستی با بزرگتر ها ، کودکان ، از شیوه ی رفتاری ، عقاید و باورهای آنها ، برداشت ضمنی دارند و از همین طریق تدریجا” ناگفته ها را می شنوند و پیچیدگی اتّفاق ها ی گوناگون را درک می نمایند.به عبارت دیگر شیوه ی رفتاری بزرگ ترها در ارتباط با کودکان ، همانند آیینه عمل می کند و کودک خود را در آنها می جویدو می بیند.از سویی دیگر والدین  و بزرگتر ها ، همانند پنجره هایی، مسیر های مختلف زندگی را مشخّص نموده و حتّی گاه نا ممکن را ممکن می سازند.

محیط خانوادگی مناسب کدام است؟ 

محیط خانوادگی ، به جهت تاثیر قابل توجّهی که در روح و روان کودک بر جای می گذارد ،مهم ترین معرف و محرک نبوغ ذاتی کودک نسبت به دنیای خارج از خانه می باشد. در صورتی که  استعداد درونی کودک در آنجا شناخته شده و پرورش می یابد.بر خلاف آن چه که بزرگ تر ها در گذشته اعتقاد داشتند که صدای یک کودک خوب نباید شنیده شود، در یک محیط پویا ، صدای کودک دائم به گوش می رسد. کودک در چنین محیطی ، مرتّب مشغول انجام فعّالیّت های مختلف و خلق آثار گوناگون است.او با قدرت هر چه تمام تر به جستجو می پردازد، می نویسد ،می خندد و با همه ی اعضای خانواده و محیطش ارتباط برقرار می کند. در چنین محیطی بزرگ تر ها جذب کارهای کودکان شده و به آنها کمک می کنند که راه های مناسبی برای رسیدن به اهداف خود بیابند.در چنین محیطی ، تک تک اعضای خانواده لازم و ملزوم یکدیگرند و در راه کسب تجارب گوناگون دوشادوش هم گام بر می دارند.آنها می توانند جاذبه های پنهان زندگی روزمره را کشف کنند و از یک اتّفاق عادی ، تجربه ای فوق العاده و استثنایی بیافرینند.در یک محیط خانوادگی سالم و پویا ، والدین به کودکان خود کمک می کنند تا آنها بتوانند  ارزش های مثبت زندگی را درک نمایند.والدین کودکانشان را با قهرمانان دوران آشنا نموده و زندگی پیامبران را که نقش اساسی در پایه ریزی تمدّن بشر داشته اند بازگو می کنند .خصایصی همچون شجاعت، مهربانی،درستی و راستی باید به زبان ساده و قابل فهم کودک ، برای او توضیح داده شود.در یک محیط خانوادگی مناسب ، احترام اعضا به یکدیگر حائز اهمّیّت است.اولیا باید به گونه ای و در موقعیت های متفاوت ، به کودک اجازه دهند تا به بیان حال خود بپردازد و از این طریق عزّت نفس و حس خودباوری و شخصیّت او پرورش یابد.محیط خانوادگی مناسب ، حالات و شرایطی را می آفریند که از آن طریق نبوغ ذاتی در کودک ارتقا یافته و در ضمیر آگاه او بارور می گردد. 

برگرفته از کتاب کودک من چگونه نابغه می شود؟